Column

Ik oordeelde namelijk ook keihard over mezelf. Het hardst en meest genadeloos van allemaal. En dat deed pijn. Zo’n pijn.

Tot ik opeens een parallel zie met mijn eigen leven, waarin ik óók bang ben om te bewegen en stappen te zetten.

Ik begin het te snappen, en veeg mijn masker eraf. Als een zielig hoopje mens, laat ik de jaren van eenzaamheid over me heen komen.

Smekend kijkt ze me aan, in de hoop dat ik haar zal verkiezen bóven haar broertje.

Spullen met slechts één belangrijke overeenkomst: ze waren allemaal gebruikt. Sommigen zelfs mísbruikt.

Toch weet mijn hart feilloos wat ze moet zeggen, en ik hoor mezelf fluisteren; ‘Mijn meisje… kom toch bij me, en stop met vechten!

Ik voel de zachte aanmoediging diep vanbinnen, en hoor de fluisterende woorden die ik al zo vaak gehoord heb.